Ulubione wykonania koncertów Chopina

W poprzednim wpisie Anna podzieliła się wrażeniami z XVIII Konkursu Chopinowskiego. Trzeci etap konkursu trwa jeszcze w najlepsze i niemal wszyscy się zastanawiamy, które wykonanie mazurków najbardziej przypadnie do gustu jurorom. Tymczasem już niedługo w sali Filharmonii Narodowej w Warszawie, w finale konkursu zabrzmią koncerty fortepianowe Chopina. Myślę, że to znakomita okazja bym napisał o moich ulubionych wykonaniach tych koncertów.

Primus inter pares

Pierwszym wykonaniem, którego słuchałem bardziej świadomie i po wielokroć, było nagranie Krystiana Zimermana z Los Angeles Philharmonic Orchestra pod dyrekcją Carlo Maria Giuliniego. Nagrań dokonano w 1978 i 1979 roku.

Po raz pierwszy słuchałem tego albumu z taśmy magnetofonowej na początku lat dziewięćdziesiątych. Oba koncerty niezmiernie mi się spodobały: są żywe, świeże, w częściach wolnych przepojone liryzmem i, w moim odbiorze, typowo polskim klimatem, a jednocześnie pełne energii, w finałowych częściach radosne, wibrujące. Zwróciłem uwagę na fantastyczną współpracę pianisty z orkiestrą, na dialog, jaki prowadzą, choć, oczywiście, fortepian gra w koncertach rolę pierwszoplanową. Nagranie przepojone jest duchem młodości, żywotności i uczucia.

Byłem oczarowany tym wykonaniem do tego stopnia, że postanowiłem je nabyć. W sklepie muzycznym w bieżącej sprzedaży album był niedostępny, jednak sprzedawczyni zdobyła go na zamówienie. Pamiętam do dzisiaj, że byłem z tego niezmiernie rad. Płyta — jedna z pierwszych w mojej kolekcji — cieszy do dzisiaj.

Drugim nagraniem jest również wykonanie Krystiana Zimermana, tym razem z Polską Orkiestrą Festiwalową pod kierunkiem pianisty i pochodzi z roku 1999.

Mimo, że zdjęcia w książeczce i na okładce pochodzą z wykonań koncertów w Filharmonii Narodowej, nagrań dokonano w Turynie. Nagranie, to — w pełnym tego słowa znaczeniu — dzieło autorskie Krystiana Zimermana: artysta dyryguje od fortepianu utworzoną przez siebie orkiestrą. To nagranie wydaje się niezwykle przemyślane, bogate, starannie rozplanowane i wyfrazowane, może o bardziej lirycznym i rozsmakowanym brzmieniu. Koncert e-moll jest wyraźnie wolniejszy w tempie w porównaniu z rejestracją z 1978 r.

Kolejne dwa nagrania należą do Rafała Blechacza

Jedno pochodzi z finału zwycięskiego dla pianisty XV Konkursu Chopinowskiego z 2005 r. Artysta wykonał Koncert e-moll op. 11. To nagranie na żywo z Orkiestrą Filharmonii Narodowej pod kierunkiem Antoniego Wita. Wykonanie brzmi bardzo elegancko i uroczyście, jest lekkie i żywe. Znakomicie oddaje emocje i nastrój wykonania konkursowego.

Drugie nagranie Koncertów w interpretacji Rafała Blechacza jest z lipca 2009 r. i zostało wykonane z amsterdamską Royal Concertgebouw Orchestra pod dyrekcją Mistrza Jerzego Semkowa. Orkiestra należy do ulubionych przez Rafała Blechacza zespołów. Nic w tym dziwnego: doskonali muzycy grają piękny, aksamitny dźwięk. Orkiestra jest doskonale zgrana i brzmi jak jeden instrument. Znakomity dyrygent potrafi wydobyć z niej detale i niuanse ukryte w partyturze.

Chopin znad Tamizy

Na koniec chciałbym zaproponować nagranie nowsze. Jest to wielokrotnie nagradzany album brytyjskiego pianisty, Benjamina Grosvenora. W nagraniu uczestniczy Royal Scottish National Orchestra, prowadzona przez dyrygentkę z Hong Kongu, Elim Chan. Nagranie pochodzi z 2020 r. Jest bardzo przestrzenne a jednocześnie mocne i bogate brzmieniowo. Prawdziwy popis umiejętności pianistycznych i dyrygenckich.

Mam nadzieję, że niedługo do ulubionych dołączą kolejne wykonania koncertów Chopina.

NB We wcześniejszym wpisie przedstawiłem swoje ulubione nagrania Koncertów Brandenburskich J. S. Bacha.